Project Description
Owrzodzenia żylne goleni to ubytek pełnej grubości skóry nie wykazujący tendencji do gojenia z powodu zaburzeń w odpływie żylnym. Ten rodzaj rany przewlekłej występuje u około 0,3% dorosłej populacji. Najczęściej owrzodzenia żylne występują po stronie wewnętrznej podudzi, w okolicy kostek. Mogę być niewielkie i pojedyncze, a mogą przyjmować postać owrzodzeń okrężnych, obejmując nawet całe podudzia.
W diagnostyce, najistotniejszym badaniem dodatkowym jest USG Doppler żył kończyn dolnych. Na podstawie tego badania możemy postawić rozpoznanie przewlekłej niewydolności żylnej (PNŻ) i rozpocząć właściwe leczenie. W praktyce, w większości przypadków objawy są tak charakterystyczne, że badania USG wykonywane jest już po zagojeniu ran w celu zaplanowania dalszej terapii.
Złotym standardem leczenia PNŻ jest stosowanie kompresjoteraspii, która polega na stosowaniu warstwowego, zewnętrznego ucisku osiąganego przy pomocy specjalistycznych bandaży w systemach dwuwarstwowych lub wielokomponentowych. Każdy pacjent w Przychodni PODOS, przed zastosowanie terapii uciskowej ma wykonane badanie wskaźnika kostka-ramię (ABPI) lub/i wskaźnika paluch-ramię (TBI) mające na celu wykryć ewentualne przeciwwskazania do stosowania terapii uciskowej.
Leczenie miejscowe, w oparciu o specjalistyczne opatrunki wraz z kompresjoterapią dają największy wskaźnik powodzenia leczenia. Czas leczenia owrzodzenia żylnego to zwykle 2-3 miesiące, jedynie wyjątkowo na leczenia potrzebne jest więcej czasu.
W terapii rozległych owrzodzeń żylnych podudzi często posługujemy się terapią podciśnieniową (NPWT) w celu przygotowania łożyska rany do położenia przeszczepu skóry pośredniej grubości. Takie zabiegi wykonywane są w naszym ośrodku w trybie ambulatoryjnym i znacznie skracają czas leczenia. Po redukcji obrzęku i zagojeniu rany pacjent ma wykonywany precyzyjny pomiar do gotowego wyrobu uciskowego (podkolanówka, pończocha, CircAid), a po odbiorze wyrobu przechodzi edukację na temat jego stosowania. Po analizie badania USG Doppler żył, w porozumieniu z Kliniką Flebologii z Warszawy, część z pacjentów kwalifikowana jest do zabiegów flebologicznych mających na celu zmniejszenie ryzyka nawrotu owrzodzenia
UWAGA: Zdjęcia przedstawiające efekty zabiegu “przed i po” mogą stanowić nieprzyjemny widok dla osób o słabszych nerwach i są nieodpowiednie dla osób poniżej 18 roku życia.
Zgodnie z definicją WHO Zespół Stopy Cukrzycowej to infekcja, owrzodzenie i/lub zniszczenie głębokich tkanek stopy z neuropatią i/lub uszkodzeniem tętnic stopy u osoby z cukrzycą.
Zespół Stopy Cukrzycowej (ZSC) jest jednym z najgroźniejszych powikłań cukrzycy. Częstość jego występowania wśród osób z cukrzycą ocenia się na około 15%. Biorąc pod uwagę etiologię, Zespół Stopy Cukrzycowej dzielimy na typ neuropatyczny, naczyniowy i mieszany. Właściwa ocena typu stopy cukrzycowej jaki występuje u pacjenta umożliwia optymalizację leczenia. Taka diagnostyka jest żelaznym punktem każdej wizyty pierwszorazowej pacjenta z Zespołem Stopy Cukrzycowej w PODOS. O tym jak groźne może być to schorzenie świadczą dane dotyczące amputacji. 70% wszystkich nieurazowych amputacji wykonywane jest u osób z cukrzycą.
Właściwa profilaktyka zmniejsza ryzyko wystąpienia ZSC a właściwa terapia zmniejsza ryzyko amputacji. Według danych brytyjskich leczenie prowadzone przez specjalistyczne, wielodyscyplinowe zespoły terapeutyczne obniża ryzyko amputacji ponad 20 krotnie.
Z tego względu w Wielkiej Brytania, Stanach Zjednoczonych, Niemczech i wielu innych krajach powoływane są ośrodki specjalizujące się w leczeniu tego schorzenia. Ideą Kliniki PODOS jest być jednym z takich ośrodków.
Leczenie tej grupy chorych to duży sprawdzian funkcjonowania zespołu wielodyscyplinarnego. Tempo zagojenia rany zależy od siły całego zespołu. Współpraca w ramach zespołu: diabetologa (wyrównanie glikemii), angiologa (poprawa ukrwienia), chirurga (resekcja martwych, zakażonych tkanek), farmakologa klinicznego (dobór odpowiedniej antybiotykoterapii), pielęgniarki zabiegowej (regularne opracowywanie ran), fizjoterapeuty (odciążenie ran, wzmacnianie obręczy barkowej, nauka chodu, terapie urządzeniami poprawiającymi ukrwienie i gojenie ran), podologa (opieka nad stopą po zagojeniu ran), to kluczowe działanie przekładające się na ilość uratowanych przed amputacją kończyn. Taki model leczenia zespołowego prowadzimy w PODOS.
UWAGA: Zdjęcia przedstawiające efekty zabiegu “przed i po” mogą stanowić nieprzyjemny widok dla osób o słabszych nerwach i są nieodpowiednie dla osób poniżej 18 roku życia.
Odleżyna jest uszkodzeniem skóry i głębszej tkanki, które zwykle pojawia się na wypukłości kostnej w wyniku ucisku lub połączenia ucisku i tarcia. Niedokrwienie tkanek związane z uciskiem prowadzi do hipoksji, zablokowania dostarczania substancji odżywczych i odprowadzania metabolitów. Nagromadzone metabolity powoduje spadek pH i uszkodzenie tkanek. Pierwsze oznaki uszkodzenia niedokrwiennego pojawiają się już nawet 2 godz. po trwałej deformacji w obrębie mięśni.
Leczenie odleżyn to zadanie dla zespołu specjalistów. Bardzo istotną rolę pełni w tym zespole fizjoterapeuta, który niezwłocznie po wizycie pierwszorazowej edukuję pacjenta i jego bliskich co do sposobów pozycjonowania, doboru materaca, doboru poduszki odciążającej. Dopiero po skutecznej edukacji i odciążeniu, leczenie miejscowe ma szanse przynieść efekt. Leczenie odleżyn to również poprawa stanu odżywienia. Nasz dietetyk stara się każdorazowo ocenić stopień niedożywienia i tak zmodyfikować dietę, aby w jak najkrótszym czasie poprawić sytuację. Wreszcie terapia miejscowa, w której standardem postępowania jest skuteczne oczyszczanie ran, a następnie stosowanie opatrunków specjalistycznych lub opatrunków NPWT. Część z pacjentów, kierujemy na kwalifikację pod kątem zabiegów rekonstrukcyjnych.
UWAGA: Zdjęcia przedstawiające efekty zabiegu “przed i po” mogą stanowić nieprzyjemny widok dla osób o słabszych nerwach i są nieodpowiednie dla osób poniżej 18 roku życia.
Rany niedokrwienne kończyn dolnych to problem dotyczący znaczne grupy pacjentów z krytycznym niedokrwieniem kończyny. To także jedne z najtrudniejszych w gojeniu ran. Wizyta pierwszorazowa pacjenta z takim podejrzeniem polega na ocenie stopnia niedokrwienia i zaplanowaniu diagnostyki oraz leczenia. Podczas wizyty oceniamy, czy rany z którymi zgłasza się do nas pacjent rokują zagojenie przy obecnym stopniu ukrwienia. W tym celu badamy tętno na kończynach dolnych, oceniamy nawrót kapilarny, wykonujemy badania wskaźnika kostka-ramię i wskaźnika paluch-ramię. Jest to standardowe postępowanie w ramach pierwszej wizyty w tej grupie chorych. W szczególnie trudnych sytuacjach wykonujemy dodatkowo badanie prężności tlenu w tkankach (tcpO2). Po analizie w/w badań decydujemy, czy jest konieczny zabieg rewaskularyzacji. Jeżeli taki zabieg jest niezbędny, pacjent zgłaszany jest do jednego z ośrodków naczyniowych, a po akceptacji zgłoszenia wyznaczony zostaje termin zabiegu. Większość zabiegów wykonywana jest w ramach umowy ośrodków naczyniowych z NFZ. W sytuacji braku możliwości oczekiwania na zabieg istnieje możliwość wykonania zabiegu odpłatnie, praktycznie z dnia na dzień. Do czasu rewaskularyzacji staramy się wyrównać stan ogólny pacjenta i przygotować go do zabiegu.
Po skutecznej rewaskularyzacji pacjent trafia na wizytę lekarską w celu oczyszczenia ran w znieczuleniu. Kolejne wizyty, często realizowane są przez zespół pielęgniarski, aż do ich całkowitego zamknięcia. W ramach profilaktyki wtórnej pacjent przechodzi edukację z zakresu treningu marszowego. Pomagamy również w modyfikacji pozostałych czynników ryzyka. Dobieramy specjalistyczne obuwie.
UWAGA: Zdjęcia przedstawiające efekty zabiegu “przed i po” mogą stanowić nieprzyjemny widok dla osób o słabszych nerwach i są nieodpowiednie dla osób poniżej 18 roku życia.
Rany pooperacyjne zwykle nie stanowią problemu i większość z nich goi się bez potrzeby interwencji chirurgicznej. Jednak ze względu na to, że coraz starsi pacjenci kwalifikowani są do operacji, rośnie liczba pacjentów z niegojącymi się ranami po zabiegach. W tej grupie chorych opanowanie zakażenia poprzez pobranie wyskrobin z rany na posiew i włączenia celowanej antybiotykoterapii, oraz skuteczne oczyszczenia rany w znieczuleniu zwykle jest już wystarczające do uruchomienia gojenia. Miejscowa terapia podciśnieniowa (NPWT) to praktycznie już standardowa terapia w leczeniu rozległych ran pooperacyjnych. Plan leczenia polega zwykle na stopniowym zamykaniu rany pod kontrolą NPWT i wreszcie ostateczne zeszyciu rany.
UWAGA: Zdjęcia przedstawiające efekty zabiegu “przed i po” mogą stanowić nieprzyjemny widok dla osób o słabszych nerwach i są nieodpowiednie dla osób poniżej 18 roku życia.
Epidermolysis Bullosa (EB), czyli pęcherzowe oddzielanie się naskórka, jest grupą genetycznie uwarunkowanych chorób pęcherzowych skóry charakteryzujących się powstawaniem pęcherzy samoistnie lub po niewielkim urazie mechanicznym. Częstość choroby szacuje się na 1/50 000 żywych urodzeń. Główne objawy kliniczne związane z EB spowodowane są mechaniczną wrażliwością skóry. Stąd tendencja do powstawania zmian skórnych, do których w pierwszym rzędzie należy zaliczyć pęcherze, prosaki czyli milie, przebarwienia pigmentacyjne, nadżerki i blizny, ubytki naskórka, włączając w to wrodzony brak naskórka, zmiany w obrębie płytek paznokciowych obejmujące zarówno dystrofię, jak i brak paznokci, łysienie. Tworzenie się pęcherzy i blizn w okolicach palców dłoni i stóp prowadzi do ich przykurczów i zrostów (tzw. pseudosyndaktylia). Bliznowaceniu może towarzyszyć dotkliwy świąd. Objawy skórne nie są jedyną konsekwencją EB. Zmiany pojawiają się także wewnątrz ciała powodując powstanie pęcherzy, nadżerek, blizn, zrostów prowadzących do przewężeń także i w obrębie przewodu pokarmowego, dróg moczowych, płuc.
Epidermolysis Bullosa jest grupą chorób, które różnią się od siebie przebiegiem klinicznym, stąd występowanie, nasilenie i lokalizacja objawów jest u pacjentów zróżnicowana. U niektórych pacjentów zmiany skórne mogą być ograniczone do pojedynczych, gojących się zmian pęcherzowych, podczas gdy u innych mogą występować przewlekle obejmując obszar całego ciała.
Pomoc tej grupie pacjentów opiera się na ścisłej współpracy z Fundacją EB Polska. Wizyty dla pacjentów trwają 120min i mają głównie charakter edukacyjny i doradczy. Ponad 19500 wizyt pacjentów z ranami przewlekłymi rocznie powodują dobrą znajomość produktów, opatrunków i technik leczenia ran. Praktycznie zawsze podczas wizyty jesteśmy w stanie usprawnić dotychczasowe działania podejmowane przez pacjenta z EB, czy jego rodzinę. Każdy z pacjentów cierpiących z powodu EB uzyskuję możliwość konsultacji mailowych.
UWAGA: Zdjęcia przedstawiające efekty zabiegu “przed i po” mogą stanowić nieprzyjemny widok dla osób o słabszych nerwach i są nieodpowiednie dla osób poniżej 18 roku życia.
Rana przewlekła wału paznokciowego, to dość częsta dolegliwość pojawiająca się w 2 i 3 dekadzie życia. Głównym powodem wystąpienia rany tej okolicy jest noszenie zbyt wąskiego obuwia, nieprawidłowe przycinanie płytki paznokciowej lub uraz palca. Nieprawidłowo leczona rana wału paznokciowego może stać się wielomiesięcznym problemem, który pomimo dobrego stanu zdrowia nie jest w stanie ustąpić samoistnie. Terapia w Klinice POODS prowadzona jest w ramach zespołu wielodyscyplinarnego, w którego skład wchodzą lekarz, pielęgniarka i podolog.
Terapia rozpoczyna się od wizyty lekarskiej podczas której w znieczuleniu regionalnym oceniany jest stan palca i poszukiwana jest przyczyna choroby. Po uzyskaniu zgody na leczenia w zależności od rodzaju patologii zwykle wykonywane jest wyłyżeczkowanie zapalnej ziarniny i oczyszczenia rany. W przypadku zakażenia pobierany są posiewy i włączany antybiotyk. W większości sytuacji leczenie miejscowe nie wymaga antybiotykoterapii.
Po usunięciu zapalnej ziarniny, rana zostaję dokładnie umyto i odkażona. Następnie aplikujemy opatrunek przeciwbakteryjny i tamponadę. Kolejne zmiany opatrunków wykonywane są codziennie przez pacjenta lub jego rodzinę zgodnie ze wskazówkami przekazanymi podczas wizyty. Dwa razy w tygodniu konieczne są kontrole pielęgniarskie w PODOS w celu oceny postępów gojenia i wymiany tamponad. W wybranych przypadkach, ze względu na znaczny przerost wałów paznokciowych konieczne jest wykonanie plastyki wału paznokciowego. Kwalifikację do zabiegu wykonuję lekarz razem z podologiem. Zabieg ten polega na usunięciu nadmiaru wału i takim jego zaszyciu, aby brzeg płytki paznokciowej nie powodował urazu tkanek wału. Zabieg wykonywany jest przez lekarza. Po zabiegu konieczna jest nadal codzienna zmiana opatrunku realizowana przez pacjenta. W celu zapewnienia lepszej kontroli leczenia pacjent codziennie wysyła zdjęcie palca, które oceniane jest przez lekarza wykonującego zabieg. Pozwala to na lepszą kontrolę procesu leczenia. W 7 i 14 dobie po zabiegu odbywają się kontrole pielęgniarskie. Na drugiej z wizyt zdejmowane są szwy chirurgiczne. Następnie pacjent kontynuuje samodzielną zmianę opatrunku aż do całkowitego zagojenia rany. Cały proces leczenia trwa 1-2 miesiące. Po zagojeniu rany pacjent kierowany jest do Podologa, który dalej prowadzi terapię.
UWAGA: Zdjęcia przedstawiające efekty zabiegu “przed i po” mogą stanowić nieprzyjemny widok dla osób o słabszych nerwach i są nieodpowiednie dla osób poniżej 18 roku życia.
